W celu obliczenia przybliżonego pola obszaru pod wykresem funkcji dzielimy go na wiele mniejszych pól, np. na prostokąty.
Metoda prostokątów:
> z nadmiarem
> z niedomiarem
Im mniejszej liczby prostokątów użyjemy do pokrycia pola, tym mniej dokładny wynik otrzymamy. W praktyce najwygodniej jest przyjąć, że wszystkie prostokąty mają boki poziome jednakowej długości i wykres funkcji przebiega przez ich środki. W ten sposób błędy niedomiaru i nadmiaru w pewnym stopniu się znoszą.